Me pak fjalë, u diagnostikova me çrregullim depresiv në vitin 2021 dhe prej andej fillova të bëj terapi dhe të marr medikamente të ndryshme. Gjërat dukeshin më mirë, u fejova, u diplomova, fillova të punoj. Gjatë këtyre dy viteve jam përballur me shumë probleme, në radhë të parë me operacionin e babait për heqjen e një organi për shkak të kancerit dhe rrjedhimisht procesin e mbikëqyrjes dhe pasigurisë. Me pak fjalë, mendimet e këqija u gjallëruan shpejt. I dashuri im, në këtë kontekst, më tha se nuk dinte si të bëhej i dobishëm, çfarë të bënte, kur thjesht doja që ai të ishte pranë meje, ndërsa ai ishte i angazhuar në shumë gjëra.
Ai ka qenë gjithmonë një person i përqendruar shumë te studimi dhe sakrifica, deri në momentin që linte kohë me mua në raste nevoje, por nuk e kisha problem, sepse e doja. Duke vazhduar kështu për muaj të tërë, situata ime psikologjike u përmirësua pak, por shumë shpejt m’u desh të përballesha me përfundimin e karrierës universitare dhe fillimin e karrierës sime të punës. Ndihesha dhe ndihem e humbur, nuk më pëlqen puna që bëj, nuk gjej asgjë tjetër për të cilën kam pasion, e shoh gjithçka të errët dhe të pakapërcyeshme. Ndërkohë vazhdoj shkëlqyeshëm, duke arritur rezultate, duke kapërcyer garat. Fakti është që një javë më parë më kërkoi pushim, sepse nuk më shihte të qetë, sepse duhej të gjeja lumturinë time dhe më pas të kthehesha më e fortë se më parë se po humbisja në lidhje. Me ngurrim pranova, por kishte pak qartësi në lidhje me kushtet e pushimit të lartpërmendur, nuk e kuptova nëse donte të fliste me mua apo të më shihte, tha po, se “rregullat bëhen për t’u thyer”, por më pas çfarë ishte pika e pushimit? Kështu që vendosa të mos kontaktoja me të, të bëja jetën time për disa ditë. Menjëherë pas kësaj i dërgova një mesazh, sepse e dija që ato ditë ishin përvjetori i një ngjarjeje traumatike për të dhe doja që ai të ndjente afërsinë time. Ai ishte inatosur, sepse nuk i shkrova pikërisht në ditën e momentit traumatik, sepse nuk isha pranë tij. Fillimisht kishim vendosur të flisnim nga afër, por papritmas ai vendosi të më linte në telefon duke më thënë se kisha pasur mundësitë e mia të ndryshoja, të isha pranë tij, t’i tregoja dashurinë time, por nuk e bëri. Më tha se e kishte rënduar fakti që kishte filluar të llogariste diçka nga ana profesionale, se njerëz të rëndësishëm po investonin tek ai, ndërsa unë i kaloja ditët e paralizuara nga depresioni.
Me pak fjalë, u diagnostikova me çrregullim depresiv në vitin 2021 dhe prej andej fillova të bëj terapi dhe të marr medikamente të ndryshme. Gjërat dukeshin më mirë, u fejova, u diplomova, fillova të punoj. Gjatë këtyre dy viteve jam përballur me shumë probleme, në radhë të parë me operacionin e babait për heqjen e një organi për shkak të kancerit dhe rrjedhimisht procesin e mbikëqyrjes dhe pasigurisë. Me pak fjalë, mendimet e këqija u gjallëruan shpejt. I dashuri im, në këtë kontekst, më tha se nuk dinte si të bëhej i dobishëm, çfarë të bënte, kur thjesht doja që ai të ishte pranë meje, ndërsa ai ishte i angazhuar në shumë gjëra.
Ai ka qenë gjithmonë një person i përqendruar shumë te studimi dhe sakrifica, deri në momentin që linte kohë me mua në raste nevoje, por nuk e kisha problem, sepse e doja. Duke vazhduar kështu për muaj të tërë, situata ime psikologjike u përmirësua pak, por shumë shpejt m’u desh të përballesha me përfundimin e karrierës universitare dhe fillimin e karrierës sime të punës. Ndihesha dhe ndihem e humbur, nuk më pëlqen puna që bëj, nuk gjej asgjë tjetër për të cilën kam pasion, e shoh gjithçka të errët dhe të pakapërcyeshme. Ndërkohë vazhdoj shkëlqyeshëm, duke arritur rezultate, duke kapërcyer garat. Fakti është që një javë më parë më kërkoi pushim, sepse nuk më shihte të qetë, sepse duhej të gjeja lumturinë time dhe më pas të kthehesha më e fortë se më parë se po humbisja në lidhje. Me ngurrim pranova, por kishte pak qartësi në lidhje me kushtet e pushimit të lartpërmendur, nuk e kuptova nëse donte të fliste me mua apo të më shihte, tha po, se “rregullat bëhen për t’u thyer”, por më pas çfarë ishte pika e pushimit? Kështu që vendosa të mos kontaktoja me të, të bëja jetën time për disa ditë. Menjëherë pas kësaj i dërgova një mesazh, sepse e dija që ato ditë ishin përvjetori i një ngjarjeje traumatike për të dhe doja që ai të ndjente afërsinë time. Ai ishte inatosur, sepse nuk i shkrova pikërisht në ditën e momentit traumatik, sepse nuk isha pranë tij. Fillimisht kishim vendosur të flisnim nga afër, por papritmas ai vendosi të më linte në telefon duke më thënë se kisha pasur mundësitë e mia të ndryshoja, të isha pranë tij, t’i tregoja dashurinë time, por nuk e bëri. Më tha se e kishte rënduar fakti që kishte filluar të llogariste diçka nga ana profesionale, se njerëz të rëndësishëm po investonin tek ai, ndërsa unë i kaloja ditët e paralizuara nga depresioni.
Sinqerisht nuk kuptova asgjë. Në të njëjtën kohë nuk mund ta besoj që nuk jam më me një person me të cilin kam ndarë aq shumë, me të cilin kam pasur zakone që u zhdukën brenda natës sikur të mos kishte ndodhur asgjë. Jam vizituar te një psikiatër, kam ndërruar ilaçet, së shpejti do të filloj një grup të ri analizash. Por ndërkohë nuk di si të shpërqendroj veten, nuk kam miq dhe nuk di si ta kaloj kohën pa menduar gjithë dhimbjen që ndjej.
Çfarë duhet të bëj? Kush e kishte gabim? A jam vërtet personi i tmerrshëm që ish-i im mendon se jam? Si t’ia filloj nga e para?
Përgjigje: Përshëndetje, më vjen shumë keq për atë që po kaloni. Duket se po kaloni një periudhë shumë të vështirë dhe komplekse, me shumë sfida dhe ndryshime që ju ndikojnë në mënyrë domethënëse. Unë do të doja që ju të kuptoni se nuk jeni vetëm në këtë, dhe se kërkimi i ndihmës është një hap i rëndësishëm për të kapërcyer vështirësitë. Depresioni dhe situatat stresuese mund të jenë shumë të vështira për t’u përballuar, veçanërisht kur ka shumë ndryshime që ndodhin në jetën tuaj. Është mirë që tashmë keni kërkuar ndihmë profesionale për t’u marrë me problemet tuaja dhe keni vendosur të filloni një rrugë të re. Vazhdimi i punës me veten është një hap i rëndësishëm në gjetjen e ekuilibrit dhe stabilitetit emocional. Dua t’ju kujtoj se është një proces që kërkon kohë dhe përpjekje. Mos u dorëzoni, vazhdoni të kërkoni ndihmë dhe të punoni për veten tuaj. Me kalimin e kohës, mund të zbuloni burime të reja dhe të gjeni stabilitet më të madh emocional dhe marrëdhëniesh./Psikologjia
