Nëpër livadhe harlisi bari,
u deh natyra nga hijeshija;
edhe dielli më zemërzjarri,
po digjet vetë nga dashuria.
Zogu i verës përditë këndon,
me rrezet e para, që në agim;
zemra ime ethshëm lundron,
përmbi dallgët e shpirtit tim.
Sot si dikur, një ditë qershori,
më vërshon malli që rrëmben;
shikimi i saj diçka më mori,
e unë e pres, a vjen a s´vjen.
Mbase do vijë, edhe njëherë,
t´ia var gjerdanin me qershi;
t´i vë në flokë një luleshqerrë,
e të vallëzojmë që të bjerë shi.
