Kryeministri Edi Rama, përmes një postimi në rrjetet sociale ka shpërndarë një artikull të medias prestigjoze The Independent.
Rama shprehet se artikulli “Një udhëtim në kufirin e fundit të egër të Europës, në kërkim të aventurave”, është një rrëfim për Shqipërinë, që nis nga Parku i Alpeve në veri, me Valbonën dhe Thethin e deri në Vjosë në jug.
“Një udhëtim në “kufirin e fundit të egër të Europës” në kërkim të aventurave🫶
Është ky rrëfimi për Shqipërinë i medias së njohur britanike “The Independent” që nis nga Parku i Alpeve në veri, me Valbonën dhe Thethin, e deri në Vjosë në jug”, shkruan Rama.
Pjesë nga artikulli i The Independent:
Shkova në kufirin e fundit të vërtetë të egër të Evropës për të gjetur aventura dhe për të shpëtuar nga turmat
Edhe një javë pasi u ktheva nga Shqipëria, në mendjen time isha ende në Bjeshkët e Nemuna, një emër i përshtatshëm për karstet dramatike gëlqerore dhe pyjet e dendura të ahut që qëndronin para meje.
Me skena që ngjasojnë me Andet peruane, ishte e vështirë të besohej se ishte vetëm tre orë fluturim larg shtëpisë në MB. Këto peizazhe të pazbutura kanë pak shenja qytetërimi (pa llogaritur numrin në rritje të alpinistëve në Qafën e Valbonës).
Një detoks për jetën moderne, luginat janë të mbushura në mënyrë sporadike me kulla (shtëpi fermash në veri të Shqipërisë), të cilat janë qindra vjeçare, ndoshta të njëjtat me ato që ka kaluar edhe shkrimtarja e udhëtimeve viktoriane Edith Durham. Në udhëtimin e saj të vitit 1909, në ‘Shqipëria e Lartë’, ajo vuri në dukje se si “koha ndaloi” në Theth dhe fshatrat përreth.
Dikush mund të argumentojë se nuk kanë lëvizur shumë gjëra që atëherë, me disa përjashtime: ju mund të merrni një taksi Land Rover Defender në banesën tuaj ku qëndroni, në vend të një mushke; ka një grusht hotelesh pas një bumi të turizmit dhe, fatmirësisht, kulla e izolimit është thjesht një muze këto ditë pasi gjakmarrja është një gjë e rrallë. Sigurisht, tani ka edhe ujë të nxehtë dhe Ui-Fi (përveç nëse një stuhi e rrëzon atë), kështu që nuk jeni plotësisht jashtë rrjetit.
Fermat atje kanë kaluar brez pas brezi dhe kujdesen në mënyra tradicionale; familja me të cilën qëndrova ende i çon bagëtitë e tyre në kullotat e larta verore në Theth dhe përsëri në ultësirë në Shkodër për t’i shpëtuar dimrave të ashpër. Shumë si ata tani po hapin shtëpitë e paraardhësve të tyre për alpinistët, duke ofruar një shkëmbim kulturor të çmuar, ushqim të gatuar në shtëpi nga ferma në tryezë dhe bukuri bukolike gjithëpërfshirëse.
Por edhe në vitin 2024, Thethi dhe Valbona janë relativisht të shkëputur nga bota e jashtme; ata vetëm kohët e fundit kishin disa nga rrugët e tyre të shtruara dhe është më e shpejtë të ecësh në kalimin ndërmjet të dyjave.
Bota natyrore mbetet edhe më e pandryshuar. Pjesë të mëdha të pyjeve janë aq të paprekshme sa konsiderohen të lashta, veçanërisht afër kufirit me Kosovën, ku ka pemë që mendohet të jenë më shumë se 350 vjeçare. Ndërsa ngjitesha në shalë të Qafës së Valbonës (1800 m mbi nivelin e detit) te një kor qyqesh, hodha sytë poshtë lumit prizmatik të Valbonës. Një fije e thjeshtë përmes fushës së përmbytjes në qershor, është një nga lumenjtë më të pastër të Evropës.
