Sot ka qenë një ditë turpi për parlamentin e Republikës së Shqipërisë. Gjithaq edhe për kodet udhëheqëse tradicionale të shqiptarit në shekuj, si të qëndresës ashtu dhe urtisë: kur mblidhet Kuvendi armët varen në lis (apo në rrap-sipas trevës) dhe radhën e ka fjala.
Në një Kuvend si ky i Elisës, së zënë në nyjën e shërbimit të verbër ndaj Ramës apo të të aktruarit si kryeparlamentare, përçudnimi ngjante i plotë. Me opozitën të përjashtuar apo të mbajtur jashtë me force, salla i ngjante asambleve të vendeve latino-amerikane nën juntë në messhekullin e shkuar. Prania e Gardës Republikane (është me qëllim ky ‘ngatërrim’ për ta ngjyrosur me hijen e asaj të Sadamit) ishte më e dukshme se e ligjvënësve: të vendosur jashtë dhe brenda sallës, gardistët ngjanin të pavend në një vend që është bërë për deputetët, dhe jo për forcat e sigurisë.
Rregullorja e Parlamentit e ka të qartë se gratë deputete ‘aksesohen’ vetëm nga gardistet femra. Një gardist i ishte mbështjellë si kulpër trupit të deputetes demokrate Elda Hoti: nga gjuha dhe vendosja e trupit dukej qartë në intimidim.
Çfarë mund të bënte deputetja Hoti që rrezikonte sigurinë e kolegëve dhe integritetin e Kuvendit? Do të qëndronte në këmbë përballë foltores dhe ta digjte kryetarthen me shikim prej Meduze? Do bënte flokët topuz dhe t’i gjuante së shenjtës Elisë? Do ta bënte takën e këpucës kokë heshte dhe t’ia ngulte në tulet e mbipeshës ministrit të Brendshëm?!
Në këtë kuptim, përleshja trup me trup e gardistëve me gratë deputete është armatosja e parë e parlamentarizmit shqiptar.
E dyta ndodhi në sheshin para Kuvendit, që u pushtua nga Forcat Speciale, në kundërshtim të hapur me ligjin, që ia lejon këtë perimetër Gardës. Prania e tyre ishte tejkalim ligjor dhe kërcënim i hapur për ligjvënësit dhe opozitarët, armatosje deri në dhëmbë e një hapësire që të vetmin dhëmb duhet të ketë shijen dhe përpunimin e ligjeve në interes të Republikës. Vënia e dorës në armë nga një prej Specialeve në përballjen me përfaqësuesin e opozitës Luan Baçi, në një perimetër që nuk është i tij dhe kundër një deputeti të mandatuar nga populli, është një moment që dëshmon një shkarje të rrezikshme.
Ky akt armatosjeje i hapësirës parlamentare është jo vetëm i paprecdentë, por edhe një shpallje lufte opozitës. Të zhvendosurit e Policisë në një kuadrat të hapësirës publike, ku nuk e ka të lejuar, nuk është një shkarje nga pakujdesia. Është një shtysë dhe garanci që vjen nga lart. Por, nuk duhet anashkaluar edhe elementi psikologjik i vetë policëve dhe shefave të tyre si shtysë.
Jo pak prej eksponentëve të Policisë figurojnë në bisedat e transkriptuara (vetëm një pjesë e tyre janë zbardhur dhe berë publike) si bashkëpunëtorë të krimit. Mbizelli i tyre për të mbrojtur qeverinë, dhe futja ne Kuvend në shkelje të ligjit, është edhe frika se me rënien e qeverisë bie mburoja për ta, dhe dosjet ku ata figurojnë, si shërbëtorë apo bashkëpunëtorë të narkove, do të kthehen kundër tyre.
Sistemi që sot i mbron, një ditë do t’u kthehet kundër. Hovja amatoreske dhe banditeske e Policisë në oborr të Kuvendit ishte përpjekja për ta shtyrë sa më larg në kohë atë ditë.
Por, ajo vjen gjithmonë e hipur mbi shpatullat e ftohta të shpagimit.
