BRITANI– Që nga fillimi i pandemisë, vonesat në procesin e azilit në Mbretërinë e Bashkuar janë shtuar, kjo ka pasur një ndikim veçanërisht të rëndë tek të rinjtë, të cilët po kalojnë periudha më të gjata në akomodim që shpesh është i papërshtatshëm dhe i izoluar. Si rezultat, shëndeti dhe mirëqenia e tyre mendore vuan. Tani, një film i ri i shkurtër, të cilin mund ta shikoni më poshtë, hedh dritë mbi këto përvoja. Këtu, Arjana, një e re shqiptare që kërkon azil në MB, shpjegon se si.
Rrëfimi i Arjanës
Si azilkërkues të rinj në MB, Covid ishte një kohë veçanërisht e vështirë për ne. Ndërsa e gjithë bota po përpiqej të pranonte idenë e izolimit dhe qëndrimit brenda, kjo formë e re izolimi po i preu ato rrjete të rralla të mbështetjes që kishim lënë.
Neve na ishin hequr shumica e të drejtave themelore të njeriut që kur mbërritëm në MB, duke përfshirë të drejtën për të studiuar në arsimin e lartë dhe të drejtën për të punuar dhe për të siguruar jetesën tonë, kështu që të na thanë të mos dilnim nga shtëpia ose të mos përziheshim me të tjerët, ishte tronditëse për ne. Por për shumë prej nesh, ishte pika e fundit.
Gjatë Covid-it ne luftuam në heshtje, pa mundur të flasim për të. Disa prej nesh arritën ta kalonin atë dhe disa prej nesh hoqën dorë. Ishte e vështirë të pranohej që askush nuk kujdesej për atë që po kalonim dhe se askush nuk donte të na dëgjonte, por, për fat të keq për ne, ky ishte realiteti.
Disa prej nesh morën mbështetje jetike përmes organizatave bamirëse si Programi ‘Shpresa’, i cili mbështet refugjatët dhe emigrantët shqiptarë në MB, por ata mund të bënin vetëm kaq shumë. Ishte atëherë kur kuptuam se ishte koha për të folur.
Kështu lindi projekti ‘Lives on Hold: Our Stories Told ‘ (LOHST), një bashkëpunim me studiues në disa universitete në Mbretërinë e Bashkuar. Ajo u zhvillua në një kohë pasigurie të madhe për azilkërkuesit e rinj. Ndiheshim të harruar dhe të tradhtuar nga sistemi që duhej të kujdesej dhe të na mbështeste, ndaj e kishim të vështirë të besonim se kishte ende njerëz që donin të ndihmonin.
Ne u takuam me studiuesit dhe shpjeguam pse ishte kaq e rëndësishme për ne të tregonim historitë tona. Ne nuk donim vetëm t’u përgjigjenim pyetjeve të tyre, ne donim të përcaktonim se çfarë pyetjesh duhet të bënin dhe kujt. Për herë të parë u ndjemë me shpresë dhe fuqi, por më e rëndësishmja, u ndjemë të parë, dëgjuar dhe kuptuar.
Ne filluam punën për projektin me shumë entuziazëm. Ne zhvilluam intervista, krijuam faqen tonë të internetit, analizuam të dhënat, krijuam një animacion dhe prodhuam një film dokumentar. Gjatë gjithë rrugëtimit tonë, ne u ndjemë të mbështetur dhe të mbrojtur. Ndiheshim të sigurt.
Kemi arritur të bëjmë rreth 70 intervista me fëmijë dhe të rinj të pashoqëruar që kërkojnë azil, si dhe më shumë se 50 intervista me profesionistë. Për një herë, ne nuk ishim vetëm subjekt i kërkimit; ne ishim ata që hulumtonim. Na u dha shansi jo vetëm të tregojmë historitë tona, por edhe të thellohemi në historitë e të rinjve të tjerë si ne.
Nuk ishte e lehtë të ndajmë një pjesë të jetës sonë dhe nuk mendoj se do të jetë ndonjëherë por ne e bëmë atë. Jo vetëm për ne, por për të gjithë të tjerët që kanë vuajtur në heshtje. Më në fund bota do të dëgjojë dhe shohë anën tonë të historisë.
Tashmë prej disa javësh azilkërkuesit shqiptar janë kthyer në kryefjalën e qeverisë dhe mediave britanike pasi numri i tyre është shumëfishuar në vitet e fundit, çka sjell kosto më të lartë për qeverinë që të akomodojë derisa të shqyrtohen kërkesat e tyre për azil. Sipas raporteve të fundit rreth 1 e 3 e emigrantëve që shkojnë ilegalisht në Britani janë shqiptar dhe rruga e tye e “preferuar” është kalimi me varka të vogla me anë të kanalit të La Mansh./ Opendemokraci
