Sot, 8 janar, shënojmë tre vite nga dita kur Shqipëria pa një ndër aktet më të turpshme të politikës shqiptare. Një sulm brutal dhe primitiv mbi selinë e Partisë Demokratike, orkestruar nga një grup personash që thërrisnin në emër të së shkuarës së errët dhe mentalitetit bolshevik.
Për shumë prej nesh, që atëherë ishim pjesë e PD-së zyrtare, ajo ditë ishte një kthjellim, një ndarje mes atyre që besojnë në parimet e demokracisë dhe atyre që u rikthejnë frymë jete hijet komuniste të përçarjes dhe dhunës.
Sot, si pjesë e Djathtas 1912, ndiejmë krenari që kemi zgjedhur rrugën e ndershmërisë dhe të idealeve të vërteta.
Ironia e historisë nuk pushon kurrë. Në atë kohë, një politikan që pretendonte të mbronte “demokracinë” hodhi turmat kundër një selie partie që, dashur pa dashur, simbolizonte përparimin dhe hapjen. Sulmi ndaj selisë ishte si një film i keq i realizmit socialist, ku turma të indoktrinuara, të rreshtuara për një komandë që vinte nga lart, gati të flijonin gjithçka për një ide që nuk ekziston më, një fantazmë që endet në mendjet e tyre.
Sot, një tjetër personazh i kësaj kaste politike, Adriana Kalaja, me zellin e saj për të “denoncuar”, e ka kthyer veten në një reminishencë të viteve të diktaturës.
Me gjuhë dhe sjellje që ngjajnë me ato të komisarëve të revolucionit, ajo ngre akuza për një “bashkëjetesë” një ndërthurje absurde mes viktimizimit dhe kontrollit totalitar të dikurshëm. Është e vështirë të mos vësh buzën në gaz, ata që dikur ndërtuan bunkerë për të mbrojtur sistemin e tyre të përçudshëm sot janë kthyer në politikanë që shesin moralitet të paketuar keq.
E vërteta është se ajo që ndodhi tre vite më parë ishte një përpjekje e dëshpëruar për të mbajtur gjallë një status quo që kishte kohë që duhej të merrte fund. Ata që sot pretendojnë se mbrojnë idealet e djathta janë më afër mentalitetit bolshevik sesa mund ta pranojnë.
Por, nga ana tjetër, ata që zgjodhën Djathtas 1912 kanë treguar se një frymë e re është e mundur. Një frymë që respekton lirinë, meritokracinë dhe ndarjen e vërtetë me hijet e së kaluarës.
Le ta përkujtojmë këtë ditë jo si një përvjetor dhimbjeje, por si një ditë triumfi për ata që nuk pranojnë të gjunjëzohen para atyre që jetojnë ende në skenarin e errët të një revolucioni që kurrë nuk i përkiste demokracisë.
Ashtu si një qytet që ringrihet nga rrënojat, edhe Shqipëria jonë do të gjejë rrugën, për sa kohë e gjetëm guximin që të ndaheshim nga gënjeshtrat e djeshme.
