Në rrugët e rrënuara të Gazës, ku ajri është i rënduar nga pluhuri i bombave dhe zhurma e dronëve është e përhershme, fëmijët nuk qeshin më. Kamera kalon pranë tyre dhe ata mezi ngrenë sytë – nuk ka më habi për një fëmijë që rritet mes trupave të vdekur, britmave të të mbijetuarve dhe një urie që zgjat pa fund. Ushqimi është luks. Jetesa është mbijetesë. Dhe jeta – shpesh – është përkohësi.
Për 19 muaj me radhë, një kameraman i BBC-së ka ndjekur jetën në Gaza, ka filmuar dhimbjen në oborret e spitaleve dhe britmat e nënave që nuk kanë më me çfarë të ushqejnë fëmijët e tyre. Një prej tyre është Najwa, 23 vjeç, nëna e vogëlushes Siwar – një foshnje pesë muajshe që peshon vetëm pak më shumë se 2 kg. Në spital, gjendja e saj u përmirësua përkohësisht, por tani që është kthyer në kasollen e familjes, pa formulë qumështi e pa ndihma, gjendja e saj po përkeqësohet sërish.
Mizat i sillen përreth fytyrës së dobësuar. “Duhet ta mbuloj me shall që të mos i afrohet asgjë,” thotë Najwa. Bombardimet, raketat dhe dronët nuk ndalen kurrë. Siwar ka lindur në këtë realitet dhe e njeh zhurmën e luftës më shumë sesa tingullin e një ninulle. Çdo zhurmë e fortë e zgjon me të qara.
Ndërkohë, autoritetet izraelite pretendojnë se në Gaza nuk ka mungesë ushqimesh – një deklaratë që bie ndesh me realitetin në terren, ku organizatat ndërkombëtare paralajmërojnë për urinë masive, kolaps të shërbimeve dhe një krizë humanitare të paprecedentë.
“Nuk mendojmë më për të ardhmen,” thotë Najwa. “Mendojmë vetëm për sot – dhe si të mbijetojmë deri nesër.”
