Nga Edlira Devolli
Kur gjuha politike harron njerëzimin.
Edi Rama, autizmi nuk është fyerje. Është dhimbje.
Është jetë. Është sfidë e përditshme për mijëra familje shqiptare që shteti yt i ka lënë në harresë.
Kur ti përdor fjalën “autik” për të ofenduar, ti nuk godet kundërshtarët, por ngul thikën në plagët e një kombi që rrit fëmijët me aftësi ndryshe në një sistem pa logopedë, pa terapistë, pa mbështetje.
A ke një evidencë për këta fëmijë, Edi? A e di sa janë? Apo për ty ata nuk ekzistojnë, sepse nuk votojnë e nuk të ndërtojnë kullat?
Edi, autizmi nuk është fyerje. Është realiteti i një kombi që po braktiset nga ty. Një realitet që ti s’e njeh, sepse je mësuar të jetosh në kullat e zhveshura nga dhembshuria.
Ti nuk meriton ndjesë. Ti meriton largim.
Unë kam qenë aty, në ato korridore shprese që quhen “terapi”. Kam ndarë dhimbjen me shumë prindër që lypin terapi dhe shpresë. Kam përjetuar heshtjen që ti e përdor për sarkazëm.
Ndërsa ti luan me fjalët, nënat shqiptare luftojnë çdo ditë me atë që Organizata Botërore e Shëndetësisë e quan “epidemi të shekullit” dhe që Shtëpia e Bardhë e ka shpallur emergjencë kombëtare.
Në Shqipëri, autizmi është lënë në hije, pa statistika, pa plan veprimi, pa zë. Sepse ti nuk ke as dinjitetin për t’i përmendur me respekt, as aftësinë për t’i ndihmuar me politika publike.
Ndjesa jote nuk mjafton. Fyerja jote është më e thellë se çdo ndjesë.
Autiku që ti përbuz vlen më shumë se një kryeministër që e përdor dhimbjen për sarkazëm.
Sepse në heshtjen e tij ka më shumë njerëzi se në gjithë fjalimet e tua boshe.
