“Lumturia” është një nga fjalët më të përdorura në botë. Në kulturën e sotme, ajo përfaqëson qëllimin përfundimtar për shumë njerëz. Megjithatë, nuk ishte gjithmonë kështu. Në epokat e kaluara, qëllimi thelbësor i jetës kishte të bënte me virtytin, pasardhësit ose pronën. Në epokën moderne, paradoksi i lumturisë merr rolin kryesor.
Paradoksi i lumturisë është se pothuajse të gjithë duan të jenë të lumtur. Megjithatë, kur njerëzit pyeten se çfarë është lumturia, ata vështirë se mund ta përcaktojnë atë. Nëse shkoni pak më tej dhe pyesni veten pse dëshironi të jeni të lumtur, përgjigja është ndoshta e paqartë. Dikush do të mendonte se përgjigjja do të ishte e qartë për shkak të asaj se sa shumë dëshironi të arrini qëllimin tuaj.
Paradoksi i lumturisë dhe pakënaqësisë
Studiuesit kryen një eksperiment ku nuk matej kënaqësia, por më tepër se si përjetohej vetmia nga ata që i jepnin rëndësi të madhe lumturisë dhe ata që nuk e bënin.
Rezultatet ishin shumë të ngjashme me ato të studimeve të mëparshme. Njerëzit që ndoqën lumturinë intensivisht ndiheshin më të vetmuar , ndërsa ata që nuk i kushtonin aq rëndësi nuk e përjetuan atë ndjenjë. Kjo do të thotë, ata nuk ndiheshin veçanërisht të vetmuar.
Konkluzioni fillestar në këtë drejtim është se ata që kërkojnë lumturinë me zell përqendrohen tepër te vetja. Kërkimi i suksesit dhe përmbushjes prish lidhjen me të tjerët. Kjo forcon ndjenjën e vetmisë. Edhe këtu vërtetohet paradoksi i lumturisë.
Koordinatat e lumturisë
Nga këto studime mund të nxjerrim përfundime interesante. E para, dhe ndoshta më e rëndësishmja, është se arritjet e jashtme nuk janë burim lumturie si të tilla. Kjo është arsyeja pse shumë njerëz ndiejnë vetëm një periudhë të shkurtër kënaqësie pasi kanë marrë diçka që e dëshironin shumë, dhe më pas mund të ndjejnë një sëmundje që i shtyn të vendosin një qëllim të ri për veten e tyre, duke krijuar një cikël të pafund.
Prandaj, lumturia është një proces që krijohet brenda nesh. Është një realitet që vetëm pjesërisht ka të bëjë me arritjet e jashtme. Ndoshta shumë e kërkojnë pa u lodhur atë lumturi me një dëshirë të fshehtë për t’i dhënë fund pakënaqësisë “të përjetshme” që i banon. Ata nuk e kuptojnë se parajsa që kërkojnë është brenda tyre.
Nga ana tjetër, studimet na lejojnë të konkludojmë se idealizimi i konceptit të lumturisë çon vetëm në zhgënjim. Ata që pranojnë se lumturia është vetëm një pjesë e jetës arrijnë të ndihen më të kënaqur dhe se një gjendje e përhershme lumturie nuk duhet të jetë qëllimi, sepse kjo është pikërisht ajo që e bën atë inekzistente. Kjo na ndihmon ta pranojmë realitetin ashtu siç është, dhe për këtë arsye të ndihemi më shpesh të kënaqur./Psikologjia
