E mendoj
një vajzë në pritje,
e analizoj
shikimin e saj.
Shpirtin
me rënie e ngritje.
lëkundjet
në qiellin pa skaj.
Ia vizatova
vetullat e holla,
i vura të kuqtë
në buzë.
Buzëqeshjen
ia solla
dhe si dhuratë
një bluzë.
Po ajo
rri e mërzitur,
me dorën
e bardhë
në mjekër.
Dikë
është duke pritur.
Jo mua,
po një tjetër.
U bëra
një çast kamarier.
I çova një
filxhan kafeje.
Edhe
ca kokrra sheqer,
pak ëmbëlsi
prej meje.
Pas pak
mora guximin,
e pyeta
mos ka ndonjë hall!
-Je duke pritur
atë trimin?
Do të të shtie
një fall?
Asaj
i qeshi fytyra.
Filxhani
u kthye përmbys.
Filluan
fjalët e fryra
dhe djali
këtej u nis.
Ai u shfaq
te dera,
me sytë
si xixa stralli.
Mua
më tha Pranvera:
-Ti qenke
mjeshtër falli!
idemisai@allrightsreserved
