Pse nuk habitem më me asgjë?
Nga Isuf Kurtaj
As me vrasjet mes grupeve kriminale në Shqipëri.
Diku në vitin 2013 kisha lënë të pija kafe me një gazetar kronike në ish-bllok.
Akoma pa ardhur kamarieri të merrte porosinë, më thotë “do vinë nja dy çuna të Fushë-Krujës, e ke problem?”
I them “po na paguan kafet le të vijnë”.
Qeshëm.
“Janë me precedentë penal dhe problematikë. Kanë lekë për të na paguar dhe pushimet“, më thotë.
Qeshëm prapë.
“Pse nuk the se ia paskemi hedhur për këtë vit”, i them unë.
Nuk është se e mora shumë seriozisht kur më tha se janë problematikë. E përdorte për shumë kënd këtë epitet.
Pa u afruar te lokali më thotë: ata dy janë.
I afrohen tavolinës duke parë sa majtas sa djathtas.
Ulen dhe pastaj na kapin dorën.
Nuk po ndiheshin rehat. Për dreq miku im po fliste dhe në tel. Unë nga ana tjetër s’po ia varja. Po shihja celularin. Dy cubat e Fushë-Krujës kishin ngelur si mutër për një copë herë.
Sa mbaroi telefonatën, iu hodhën direkt: ti je shoku i atij shokut tonë. Na ka thënë që je çun i mirë. Është mirë që mos të shkruash më për ne. Na atë punë kemi. Nuk dimë me bo gjo tjetër.
E mora vesh që kolegu im ka shkruar diçka për ta, por në fillim nuk po i bija në të kush ishin.
Kurrë s’do ma merrte mendja që çunat me të cilët po pija kafe ishin “babagjyshët” që vidhnin lart e poshtë dhe bënin kërdi.
Na treguan me një ftohtësi olimpike gjithë veprimtarinë e tyre.
As nuk po i bënte syri tërr se ishin në tavolinë me dy gazetarë.
Madje na thoshin që të ndikonim dhe te gazetarë të tjerë që mos të shkruanin për ta.
Deri në atë moment, kur gazetarët e kronikës flisnin për krimin më dukeshin të bizdisshëm.
Madje të them të drejtën më ngjanin pak si mashtrues, trillues. Sikur i ndreqnin.
Por nga ajo ditë, unë nuk habitem më kur dëgjoj histori: me vrasje mes grupeve rivale, atentate biznesmenësh në mes të ditës, hedhje makinash në erë me tritol.
As nuk habitem kur degjoj që Rama dhe Berisha dhe në një ditë të rëndësishme si ajo e djeshmja për shqiptarët e Kosovës, dhe jo vetëm, hedhin të gjithë arsenalin e inateve dhe akuzave të politikës ditore, duke ia prishur hijen e njetit të mirë të nismës (rezolutës) për të përligjur akuzat e kurdisura në Beograd të Dick Martyt kundër UÇK-së.
Nuk më habit as deklarata prej axhamije e presidentes së Kosovës, e cila s’po arrin të qëndrojë mbi palët, siç duhet të ishte.
As meftësia e opozitarëve, që kanë sabotuar elektoratin dhe veten. Ata jo vetëm që nuk po arrijnë të krijojnë kauza, por duket se nuk po i shfrytëzojnë edhe ato mundësi që i dalin para. Opozita në Kosovë ndoshta është duke pritur që të dalë sërish ndonjë Grenell dhe ta rrëzojë qeverinë Kurti. Ose janë duke menduar se Edi dhe do ta rrëzojë Kurtin nga Tirana me sulmet poshtë brezit që po lëshon herë pas here, dhe po shpresojnë që pasi ta rrëzojë do t’i thotë: bujrum, ja ku e keni pushtetin.
As nuk habitem që Kurti prej një viti i ca në krye të qeverisë nuk ka arritur të bëjë as heroin dhe as zotëriun.
Unë do të doja të ishte të paktën disa ditë të qeverisjes së tij të ishte zotëri. Pasi hero edhe mund të jesh. Sepse siç do të thoshte dhe Luigi Pirandello: Është më e lehtë të jesh hero se sa zotëri. Hero mund të jesh veç një herë të vetme, ndërsa zotëri duhet të jesh tërë kohën.
Prandaj zotërinj, mua nuk më habit më asgjë!
